നിറഞ്ഞുനിന്നവള്‍
കടല്‍ക്കരയില്‍ നില്‍ക്കുന്നു ഒറ്റയ്ക്കൊരു പെണ്‍കുട്ടി അവളുടെ കണ്ണില്‍ കടലിന്‍റെ ആഴം കുറിച്ചുവച്ചിരിക്കുന്നു . അരികില്‍ ആകാശം കണ്ടു കണ്ട് നീലിച്ചുപോയ ഒരു കടലുണ്ട്. ഓരോ കുതിപ്പിലും ആകാശത്തിന്‍റെ ഉയരം അളന്നു കുറിക്കുന്ന തിരകളുണ്ട് . മണലില്‍ വിരിച്ചിട്ട തീണ്ടാരി തുണിപോലെ ചുവന്ന വെയിലുണ്ട് . കടലിന്‍റെ മുനമ്പിലേക്ക്‌ അവളെറിയുന്ന ഓരോ നോട്ടവും ഒരു തിര തിരികെ കൊണ്ടുവരുന്നു . വെളിപ്പെടരുതെന്നവള്‍ കരുതിയതൊക്കെയും കാറ്റ് തുറന്നു വെക്കുന്നു . കടലുമാകാശവും അലിയുന്നിടത്തേക്ക് നടന്നു മറഞ്ഞവന്‍ പറയാതെ വച്ചവ ഉള്ളിലൊരു തിരയായിരമ്പി അവളെ നനയ്ക്കുന്നു ... ആകാശത്തിന്‍റെ മനസ്സില്‍ കടലെഴുതുന്ന നിറങ്ങളെല്ലാം കണ്ട് സ്വന്തം ആകാശങ്ങളിലേക്ക് ഓരോ മഴയും വിരിഞ്ഞിറങ്ങുന്നതറിഞ്ഞ് കടലിന്‍റെ വെളി പ്പെടാത്ത മൌനത്തിലേക്ക്‌ പരിചിതമായ നിലവിളികള്‍ വന്ന് - വീഴുന്നതു കേട്ടു ആള്‍ക്കൂട്ടതിനു നടുവില്‍ പെട്ടെന്നൊറ്റയായലെന്നതുപോലെ തന്നില്‍ത്തന്നെ കവിഞ്ഞു, കടല്‍ക്കരയില്‍ നില്‍ക്കുന്നു ഒറ്റയ്ക്കൊരു പെണ്‍കുട്ടി.
